Parafraza

Człowiek w pustym mieszkaniu

Umrzeć- tego nie robi się człowiekowi.

Bo co ma począć człowiek w pustym mieszkaniu.

Chodzić od ściany do ściany.

Ocierać między meblami.

Niby wszystko tak samo,

a jednak inaczej.

Żwir niby poruszony,

a jednak nie poruszony.

I pusto przy gorącym kaloryferze.

Słychać jakieś drapanie,

ale to nie to.

Ryba została na talerzyku nie zjedzona,

Woda w spodku nie tknięta.

Coś się tu nie zaczyna

w swojej zwykłej porze.

Coś się tu nie odbywa jak powinno.

Ktoś tutaj był i był,

a potem nagle zniknął

i uporczywie go nie ma.

Kąty i szczeliny

jakąś pustką zieją.

Do wszystkich szaf się zajrzało.

Przez półki wzrokiem przebiegło.

Pod łóżkiem się sprawdziło.

Zatrzymało się przy ulubionej karmie w sklepie.

I chciało się nawet ją kupić.

Już nic więcej nie można zrobić.

Siedzieć i wspominać.

Gdyby tylko mógł wrócić.

Gdyby tylko mógł się pokazać.

Powiedziałoby się mu,

że tak z człowiekiem nie można.

Mógłby znów leżeć na ciepłym komputerze

i krzyczeć, że woli do jedzenia coś lepszego.

Kocie życie jest ulotne, jak te włosy,

które leżą wciąż na podłodze,

a niedługo znikną bezpowrotnie.

Parę dni temu, gdy odeszła Wisława Szymborska, zamieściłem jej wiersz Kot w pustym mieszkaniu. Nie przypuszczałbym, że niebawem będę przerabiać ten tekst, aby oddać własną perspektywę. Niespodziewanie zabrakło jednego z domowników...